Paul Snoek (1933-1981) schreef tussen 1958 en 1964 hercules (1960), richelieu (1961) en nostradamus (1964). Samen vormen de titels een vitalistisch drieluik dat als een hoogtepunt van de naoorlogse Vlaamse poëzie kan worden beschouwd. In een herkenbare symbolentaal ontwerpt de dichter een beeldend universum
waarin motieven zoals zon en zee, water en aarde een sleutelrol spelen. De schrijver heeft zijn poëticale uitgangspunten en het concept van ‘de waarheid’ expliciet gemaakt in het opstel ‘De waarheid van de dichter’ (1962). Gezien het particuliere belang van deze programmatische beschouwing is de tekst achteraan in de
verzameluitgave opgenomen.
 
De editie maakt deel uit van de reeks Experimentele literatuur in Vlaanderen. Deze reeks wil het werk van Vlaamse auteurs na de Tweede Wereldoorlog en in het bijzonder de literaire productie in de jaren vijftig en zestig opnieuw onder de aandacht brengen. De klemtoon ligt op schrijvers die tot de groepen rond Tijd en Mens, De Tafelronde, gardsivik en andere avant-gardeperiodieken in die periode worden gerekend. Na uitgaven met werk van Albert Bontridder, Paul de Vree, Gust Gils, Marcel van Maele, Paul Snoek & Hugues C. Pernath, Remy C. van de Kerckhove en Marcel Wauters is de editie Snoek het negende deel.